اثر تمرینات اینتروال هوازی بر سطوح خونی مالون دی آلدئید، ظرفیت ضداکسایشی تام و پروفایل لیپیدی در زنان غیرفعال

هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی آثار تمرینات اینتروال هوازی بر سطوح خونی مالون دی آلدئید و ظرفیت ضداکسایشی تام در زنان غیرفعال بود. تعداد 30 نفر زن غیر ورزشکار، سالم و غیر سیگاری (سن: 5/5±6/27 سال، وزن: 4/3±2/64 کیلوگرم) به­طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به­طور تصادفی به دو گروه تمرین اینتروال هوازی و کنترل تقسیم شدند. تمرین اینتروال در ابتدا به مدت 30 دقیقه با تناسب 1 به 1 شامل دویدن با شدت 60 درصد حداکثر ضربان قلب و پیاده­روی سریع انجام شد. از هفته چهارم به 45 دقیقه و به تناسب 2 به 1 (دویدن- پیاده­روی) و از هفته یازدهم تا چهاردهم به 60 دقیقه به نسبت 3 به 1 افزایش یافت. شدت توالی­های تمرینی در جلسات پایانی به 85 درصد ضربان قلب بیشینه می­رسید. قبل و بعد از دوره تمرینی، متغیرهای مورد مطالعه با استفاده از آزمون t مستقل و همبسته تجزیه و تحلیل شد. یافته­ها نشان داد چهارده هفته تمرین اینتروال هوازی، باعث کاهش در مقادیر MDA (48/1±5/5 به 77/0±6/3 میلی­مول) و افزایش در TAC (49/0±98/1 به 32/0±99/2 میلی­مول) شده بود (0.05>P). حداکثر اکسیژن مصرفی نیز در گروه تمرین افزایش معناداری یافته بود (0.05>P). همچنین، مقادیر MDA (77/0±6/3 در برابر 37/0±9/4 میلی­مول) و TAC (52/0±21/2 در برابر 32/0±99/2 میلی­مول) در گروه تمرین اینتروال نسبت به گروه کنترل پس از 14 هفته به­طور معناداری کمتر بود (0.05>P). سطوح خونی LDL، TChol، TG نیز به­طور معناداری در گروه تمرین هوازی نسبت به کنترل کمتر و HDL بیشتر بود (0.05>P). به­طور کلی، یافته­ها نشان داد تمرینات هوازی منظم به صورت اینتروال با افزایش در مدت و شدت سبب کاهش شاخص­های استرس اکسایشی و پراکسیداسیون لیپیدی می شود و همزمان با آن پروفایل لیپیدی خون نیز بهبود می­یابد.